Life S.A.V.E.R.S

YAZMAK

Yazmak, sabah mucizesi formülünün son anahtar aktivitesi.

Düşünceleri kafadan dışarı atmak, bunları yazılı hale getirmek büyük bir bilgi akışı sağlar.

Duygu ve düşüncelerinden zengin bir iç görü kazandırır. Zihnindeki karışıklığı düzene sokar.

Yazmak kadar değerli bir şey varsa o da yazdıklarını bir süre sonra gözden geçirmektir.

Günlük ve ajanda tutma alışkanlığımı çocukluk yıllarımdan beri sürdürüyorum ve her altı ayda bir yazdıklarımı gözden geçiriyorum.

Kafamdan geçen düşünceler, o an için beni endişelendiren, mutlu eden olaylar, neler yaptığım, kimler ile zaman geçirdiğim, başardıklarım, başarısızlıklarımdan aldığım dersler…

Güzel bir gün, tek başıma oturmuş bir kafede yazı yazıyorum. Bir arkadaşım fark etti beni. Sohbet, muhabbet derken konu yazılarıma geldi ve sordu.

Sen ne zaman başladın yazmaya?

Düşündüm. Acaba ben ne zamandır yazıyorum? Nedir beni bu kadar kelimelerle içli dışlı yapan diye. Çocukluğuma döndüm. İlkokula, okuma yazma öğrendiğim ilk günlere. Rengarenk kalemlerimi ve günlüklerimi hatırladım.

Sevgili Günlük;

Bil bakalım bugün ne yaptım diye başlayan ve aslında hiçbir şey yapmasam bile sayfalarca yazdığım sayfalara.

Yok yok, bu değil dedim kendi kendime. Beni asıl yazı yazmaya iten hayatımdaki dönüm noktasıydı. Tek başıma İstanbul’a geldiğim günler. Liseye geçtiğim ilk sene ailemi ardımda bırakıp hiç bilmediğim bu koca şehre tek başıma gelmediğim günler.

Tek bir kelime İngilizce bilmeden Amerikan hocalarla anlaşmaya çalıştığım günler bağladı beni kağıda kaleme. Dışa vuramadığım duyguları, kağıtlara döktüm, kimseye okutmadan. Ağladım o kağıtlarda. Anneme, doğduğum büyüdüğüm o şehre, arkadaşlarıma özlemimi, kağıt parçaları hafifletti bir nebze.

Sonra bir gün, kendimi gerçekten kötü hissettiğim bir gün, rehber hocamın yanına gittim. Konuştuk, dertleştik. Ağzımdan çıkan tek şey annemi çok özledim oldu ve o bana hayatımı değiştiren bir tavsiye verdi.

İki adet defter aldık annemle. Cici cici kalemler ile de şımarttık kendimizi. Ben İstanbul’da yazdım, o Eskişehir’de yazdı. Sevgili günlük yerine annem diye başladım her sayfaya. Döktüm içimi, ağladım o satırlarda. Kahkahalar attım anlattıklarımla.

Kimi zaman, göz yaşlarından mürekkep aktı sayfalardan, kimi zaman özlemimiz. Annemle her buluşmamızda defterlerimizi değiştirdik. İkimizde ayrıldıktan sonra ilk iş olarak birbirimize yazdıklarımızı okuyorduk. Sonra ağlaya ağlaya birbirimizi arardık. Kaldığımız yerden devam eder, bir sonraki buluşmamıza kadar yazardık. Bizi çok yakınlaştırdı bu defterler.

Sadece bize ait küçük sırlarımız vardı o sayfalarda, dedikodularımız, mutluluklarımız, hüzünlerimiz.

Annemin kalemi oldum olası çok iyiydi. Duygularını şiirler ile aktarırdı. Bense sadece içimi dökerdim o sayfalara. Yazdık biz durmadan, defterlerimiz bitti. Ama ikimizde bırakmadık yazı yazmayı. O son nefesine kadar yazdı.

Ben yazmaya işte böyle başladım dedim arkadaşıma. İçimi dökerek.

Ben hala yazıyorum, artık o sayfalarda dağılmış mürekkepler daha az. Mutluluklarım, kahkahalarım, öğrendiklerim, okuduklarım, deneyimlerim süslüyor o sayfaları ama ben her gün yazıyorum.

Sabah Ritüelimde Yazmak

Her sabah görselleştirmemi, okumamı, egzersizlerimi bitirdikten sonra günün koşuşturmasına başlamadan önce son işim yazmak. İçimi döküyorum tek bir sayfada, o gün beni bekleyen güne, duygularıma, düşüncelerime, şükranlarıma, kendime, içime bir yolculuk yapıyorum her sabah.

Yazdıklarıma geri dönüyorum ara sıra. Okuyorum değişimlerimi, nasıl yol katetiğimi görüyorum. Hayallerimin nasıl tek tek gerçekleştiğini, incir çekirdeğini doldurmayacak dertlerimin nasıl da uçup gittiğini görüyorum. Ben yazıyorum sadece.

LaTua nasıl başladı sorusunun da cevabı belki de budur. Yazdıkça iç görüm artıyor.

Ben yazıyorum sadece. Öncelikle kendim için. Bana iyi geldiği için. Umarım benim yolculuğum sana da ilham olur. Bu güzel yolculukta kelimelerim bana yol gösterdiği gibi sana da yardımcı olur.

Yaz, kendin için yaz.