Planlanan Şey Yapılır.

Şu an Ankara İstanbul arasında yoldayım. 24 saat bile bir şehirde kalmadım, sanırım yolda geçirdiğim zaman daha uzun oldu. Sabah bilgisayarımı açıp bugünün yazısını yazacak vaktim olmadı. Akşam eve gidince dedim, kendi kendime. Sonra bu akşam spontane olarak gerçekleşen bir yemek programı oldu. Hayır demedim. Yazmadım eve gidip yazmak zorundayım demedim. Eve bile gitmeden oraya gideceğim.

Ee peki bugünkü yazını ne zaman yazacaksın Jülide?

Şimdi.

Evet, şimdi. Planlanan şey yapılır. Ben her gün, iyi kötü fark etmez kendime bir hedef koydum ve bu serinin ortaya çıkmasına vesile oldu, bu hedef. 90 gün, 90 yazı.

Şu an arabada bir yandan müzik eşliğinde hafif dans ediyorum. Güneş bin bir tona bürünmüş şekilde yavaş yavaş veda ediyor tepelerin ardından. Güneşin batışı, güzel bir müzik ve bir yandan yazıyorum çünkü ben yazmak istiyorum.

Yazmak zorunda değilim.

Gerekli değil.

-meli, -malı değil.

Ben yazmak istiyorum çünkü şu anıma keyif katıyor. Çünkü planlanan yapılır. Çünkü ben bugün yazacağım konuyu daha geçen haftadan planlamıştım.

Hedefim net ama yolum esnek.

Yapmak istediğin şeyi zorunluluk haline getirir ve lanet okuyarak yapmaya çalışırsan olmaz o iş. Keyif almazsın, ortaya çıkan şeyden memnun olmazsın. O anı kaçırırsın. Yaptığına yapacağına pişman olursun.

Bugünün konusu var evet ama yarına kalabilir çünkü bugün canım başka bir şey yazmak istiyor. Hedefim net ama yolum esnek.

Yolculuğa çıkan 2 insan tipi vardır.

Biri bir an önce gittiği yere varmak ister. Diğeri gideceği yer kadar yolculuğun da keyfini çıkarır.

Ben ikinci insan tipiyim. Yolu gözlemlerim. Gideceğim yere giderken hedef bellidir ama yolum esnektir. Güzel bir yol görürsem saparım. Dururum. Nefes alırım. Tekrar koşarım. Yeni yollar denemeyi severim. Yeni lokasyonlar, yeni tatlar, yeni simalar…

Yoldayım. Hedefim belli, yolum esnek.