Tamamlamak

Başlamak, sürdürmek ve tamamlamak.

Ben kolay başlayabilen biriyim. Kafama koyduğumu yapmak yönünde pek sıkıntı yaşamıyorum. Birazdan okuyacağınız hikaye benim kolaylıkla başladığım, zorlanarak sürdürdüğüm ve kendimce ağla ağlaya tamamladığım bir süreç.

Babam, küçük yaşta beni kayak ile tanıştırdı. Sanıyorum ki bunun nedeni her doğum günümün sömestr tatiline denk gelmesi ve arkadaşlarım ile kutlayamadığım için üzülmemdi. O nedenle beni her sene doğum günüm zamanı kayak kampına götürürdü. Teselli niyetine.

Hatta en yakın arkadaşımla da ilk kayak kampında tanıştım, 20 sene önce.

Neyse, gel zaman git zaman ben hep kayak yaptım ta ki 3 sene önce yeni bir grup ile dağa gitmeye karar verene kadar. Grubun içinde bir tane bile kayakçı yoktu. Hepsi board yapıyordu ve baya baya iyiydiler.

Dedim ki, ben de board yapmak istiyorum.

Dediler ki, herkes tepeye çıkacak, sen aşağıda tek başına kalacaksın, istersen kayakla eşlik et.

Dedim ki, hayır board öğrenicem.

Hata 1: Bildiğinden Şaşma

Konfor alanımdan çıktım bu karar ile.

Devam edebilmek için boardu 5 günlüğüne kiraladım. İlk günkü hayal kırıklığı ile vazgeçip hemen kayağa dönmeyeyim diye. Sürdürmek için küçük bir hile.

Hata 2: Kendini Zorlama

İlk gün herkes boardlarını ayağına geçirip dağa çıktı bense “baby” pistte bir aşağı bir yukarı sadece boardun üstünde durmaya çalışıyordum. Yanımdan 3 yaşında çocuklar kayakları ile show yaparak inerken ben derin nefes alıp vererek, 3 saat, düşe kalka 10 metrelik bir alanda aşağı yukarı gidip geldim.

Aşağı yuvarlanarak inmem 5 saniye, yukarı çıkmam sıra bekleyerek 10 dakikamı alıyordu. O on dakikalık süreçte ise dağdan süzüle süzüle inen kayakçılara bakıp iç geçiriyordum. Neden bu hırs diye.

Hata 3: Acı Çekme

Herkes yemek molası verdiğinde boardun üstünde durmaya ve yuvarlanmadan minik hareketler ile aşağı inmeye başlamıştım. İnanılmaz bir özgüven geldi bana. Yapabiliyorum, dedim kendi kendime.

Ertesi gün baby pistte biraz daha zaman geçirip, hoca ile çalıştıktan sonra arkadaşlarımın “sen oldun Jülide, hadi yukarı gazı” ile bir üst pistte çıktım. Yavaş yavaş da olsa, düşüp kalkmadan indim aşağı. Hadi bir daha, bir kez daha derken 5 kez orta pistten aşağı indim.

Baby pisttekiler bana bakıp iç geçiriyorlar mıydı acaba?

Öğle yemeğini yediğimiz orta pistten sonra, grup en üst pistte çıkmaya karar verdi ve yine büyük bir gaz ile onlarla bir telesiyejden diğerine hop üst pistte çıktım. Evet çıktım ama bakalım nasıl inecektim?

Hata 4: Sınırları Zorlama

Gruptan koptum tabii, erkek arkadaşım sanıyorum ki “neden ısrar ettim de çıkardım” haykırışları içinde benim düşüp kalkmalarımı izliyordu. Öyle çok düştüm ki bacaklarımı hissetmiyordum ve ayağa kalktığım anda bacağım tutmuyor ve tekrardan düşüyordum. Hava da kararmaya başlamıştı. Etrafta kimseler kalmadı ve ben oturup ağlamaya başladım.

Hata 5: Her Şeyi Yapabileceğini Sanma

• Benim ne işim var burada?
• Neden çıktım yukarı?
• Neden beni gaza getirdiniz?
• Ben neden board yapıyorum?

…

Hem kendimi, hem çevremi suçlamaya başladım. Hıçkıra hıçkıra ağlayarak.

Erkek arkadaşım biraz olsun beni sakinleştirdi, “araç çağırırız gelip alırlar bizi ama önce bir kez daha deneyelim mi” dedi.

Ağlamaya başladım yine.

• Denemek istemiyorum.
• Yapamıyorum işte.
• Beceremiyorum.

…

Sonra hava iyicene kararmaya başlayınca korkmaya başladım ve araç beklemektense bir daha denemeye karar verdim.

Hata 6: Her Düştüğünde Kalkmaya Çalışma

Düşe kalka, ağlaya ağlaya 2 dakika ilerledik ki orta pistte gelmişiz. Öğle yemeğini yediğimiz yere, 180’ne.  

Aman Allah’ım. Ağlamam bir anda durdu. O an öyle rahatladım ki “bildiğim bir yer, buradan 2 dakika sonra aşağıdayız” diye çığlık atmaya başladım.

Gerçekten oturup ağlamaya başladığım yerden kalktıktan 3-5 dakika sonra aşağı inmiştik ve ben 180’ni gördükten sonra bırak düşmeyi, süzüle süzüle indim aşağı.

Bitirmenin sarhoşluğu ile 5 dakika önce ağlamaktan önümü göremezken şimdi havalara uçuyordum.

O günden sonra bir daha hiç kayak yapmadım. Hala düşüp kalkıyorum, ama board öğrenmeye devam ediyorum.

Bitiş çizgisine yaklaşınca bitirmek kolaylaşıyor, önemli olan en başta vazgeçmemek. 20 kilometrelik bir koşunun 5. kilometresinde bırakmak kolay ama 19. kilometrede değil. Aldığın her yol bitiş çizgisine bir adım da yakınlaştırır seni unutma.

Devam ettirirsen bitirirsin de. Ne kadar zorlansan da, ne kadar ağlasan da.

• Hata yapmaktan korkma!
• Bidiğinden şaş!
• Konfor alanından çık!
• Kendini zorla!
• Acı çek ama bu acıyı ızdıraba çevirme!
• Daha fazlası için uğraş!
• Sınırları zorla!
• Her şeyi yapabileceğine inan!
• Her düştüğünde biraz nefes al ve yine kalk!
• Başla!
• Devam ettir!
• Tamamla!